அப்பனும் ஆத்தாளும்!

கண்டாங்கியில் ,

களிமண் ஒட்டிய புடவையில்

வெட்கத்தோடு உறவாடியவள்

வரப்புக்கரையோரம் வந்துபோகும்

அழுக்கு வேட்டி “அழகனை”

கண்ணான கணவனாய்

பொன்னான புருசனாய்

நல்லறம் கூட்டி

தொட்டில் ஆட்டினாள் –என்னை!

மண்கலையம் பிரியில் ஊஞ்சல் ஆட

விரல் கோர்த்து அள்ளிய பருக்கையில்

துள்ளிய மகிழ்ச்சி ,

பெற்றெடுத்த பிள்ளைக்கு ஒருவாயும்

கண்கள் பார்த்து கைகள் நீட்டும்

கணவனின் கைகளில் ஒருகையும் கொடுத்து,

மிஞ்சிய நீரை மெதுவாய் பருகி

ஏரு ஓட்டும் கணவனோடு

பிள்ளைப்பாசம் காட்டி

என்னை வளர்த்தவளே

“அப்பனும் ஆத்தாளும்”!